Meteorytowy Krater Barringera

Obserwując przez odpowiednie teleskopy powierzchnię Marsa czy Księżyca można zauważyć na niej ogromne kratery, pozostawione przez bombardujące je meteoryty. Jest to stosunkowo łatwe, bo te powierzchnie są stabilne, a warunki klimatyczne nie wpływają w tak znacznym stopniu na przemiany krajobrazu. Ziemia ulegała w czasie takim samym bombardowaniom, ale tu niestety wiele czynników zakłóca obraz. Najważniejsze są ruchy płyt tektonicznych, które przez miliony lat ten obraz zmieniły. Są jednak takie miejsca, jak Meteorytowy Krater Barringera, które do dziś pozostają w stanie prawie niezmienionym.

Lokalizacja i parametry

Krater Meteorytowy Barringera jest kraterem uderzeniowym, czyli powstałym w wyniku zderzenia ciała kosmicznego z ziemią. Jest on zlokalizowany na terenie stanu Arizona w Stanach Zjednoczonych, a konkretnie na obszarze Canyon Diablo. Średnica krateru wynosi 1200 metrów, a jego głębokość to 170 metrów. Jego wiek ocenia się na około 5-50 tysięcy lat, czyli w skali wieku Ziemi całkiem niedawno. Krater powstał w wyniku uderzenia meteorytu, który został skomponowany z niklu-żelaza i szacuje się, że miał około 45-50 metrów 3 średnicy, ważył około 270.000 – 300.000 ton. Siła eksplozji była o 150 razy większa, od siły bomby, która zniszczyła Hiroszimę, a równa 2,5 megaton trotylu! Do dziś krater jest uważany, za największy na Ziemi, a przynajmniej największy z zachowanych w doskonałym stanie. Sprzyja temu jego lokalizacja, bowiem pustynny obszar Diabelskiego Kanionu zapewnia nie tylko ochronę przez erozją wodną, roślinną, ale też przez wiatrem.

Odkrycie

Pierwszymi ludźmi, którzy odkryli krater byli okoliczni Indianie, a pierwszym, białym człowiekiem był zwiadowca z oddziału generała Custera – Franklin. Taką też nazwę nosił pierwotnie krater - "Franklin Hole", czyli dziura Franklina. Osobą, która jako pierwsza wskazała to miejsce i udowodniła, że powstało ono w wyniku uderzenia meteorytu był amerykański geolog i przemysłowiec Daniel Barringer. Przez dłuższy czas po jego odkryciu, które nastąpiło w roku 1871, Europejczycy uważali, że jest to zapadnięty wierzchołek wulkanu. Daniel Barringer prowadził badania, w wyniku których odkrył, że znajdujące się na obrzeżach wgłębienia skały nie pochodzą z Ziemi, a większa część powierzchni niecki wykazuje oznaki silnego nacisku przez obiekt, który uderzył w nie z potworną siłą przy prędkości około 69 tys. km na godz. Naukowcy poddawali w wątpliwość ten fakt, ponieważ nie mogli zrozumieć, dlaczego w kraterze nie ma meteorytu. Podejrzewano między innymi, że wbił się on głęboko pod ziemię, ale dalsze badania wykazały, że się po prostu rozpadł.

Naukowe polemiki

Przez wiele lat Barringer próbował udowodnić swoje odkrycie, ale większość świata naukowego nie sprzyjała mu. Na badania poświecił nie tylko własną fortunę, ale również pieniądze inwestorów. Kiedy zmarł na atak serca w 1929 roku jego teoria nie została jeszcze do końca udowodniona. Jego dzieci podjęły jednak trud kontynuacji, a ostatecznie teorię potwierdzono w 1953 roku w Szwecji i to przez przypadek. Podczas prób laboratoryjnych wynaleziono materiał o nazwie coesite, który był identyczny, jak minerały znalezione na obrzeżach krateru. Problem w tym, że jego wytworzenie wymagało ciśnienia i temperatur, jakie nie istnieją na ziemi w żadnych warunkach, włączając w to nawet wulkany. Ostatecznie pracę potwierdzającą tę zbieżność opublikowano w 1963 roku.

Krater współcześnie

W dzisiejszych czasach Krater Barringera jest zarówno ciekawostką turystyczną, określaną, jako „brzydki cud świata”, jak i miejscem naukowych dociekań. Znajduje się on niestety na terenie prywatnym, należącym do potomków odkrywcy, dlatego też nie może być uznany za Pomnik Narodowy Stanów Zjednoczonych. Taki status uzyskują jedynie obiekty znajdujące się na terenach rządowych. Na dno krateru przyjeżdżają geolodzy i astronomowie. Nie ma w USA naukowca, który interesowałby się planetami Układu Słonecznego, a nie odwiedził krateru Barringera. Przeprowadza się tam także badania ilustrujące wpływ erozji i wody na budowę krateru. Krater ma też ogromne znaczenie w badaniach Marsa, bowiem jego obserwacja pozwala na zrozumienie zjawisk na tamtej planecie. Jest także miejscem treningu astronautów i rozmaitych pojazdów, które później można wysłać na Marsa. W latach 60. XX wieku amerykańscy astronauci z NASA na dnie krateru przeprowadzali treningi przed misją na Księżyc w ramach Programu Apollo. Naukowcy są również ciekawi jak poważne jest uszkodzenie skorupy ziemskiej w wyniku uderzenia meteorytu i chcą w przyszłości dokonać odwiertu na dnie krateru.

			Lovetotravel Kontakt

Ważne: nasze strony wykorzystują pliki cookies